Georgia deel 1, mei 2008

FRED VORSTENBOSCH over GEORGIË, deel 1
EEN LAND VOL VAN LEGENDES EN MYTHEN.
Mei 2008.
21/5/08
Om 10.40 vertrek de Boeing van Georgian Airlines voor een directe vlucht, dus zonder overstappen, vanaf Schiphol naar de hoofdstad van Georgië, gelegen in de Caucasus, te weten Tbilisi.
Om maar extra informatie te geven over dit schitterende land, wist U dat:
1 Georgië verteld, dat van oudsher Europa in Georgië is begonnen.
2 Dat in Georgië de oudste sporen te vinden zijn van de eerste Europese beschaving.
3 Dat de eerste Christenen in Europa zich eerst in Georgië vestigden.
4 Dat Georgië de hoogste bergen van Europa heeft, ja zelfs hoger dan in Zwitserland en dat ze boven de 5642 meter hoog zijn.
5 Dat de hoofdstad van Georgië, Tbilisi, gelegen is op de kruising tussen Azië en Europa.
6 Dat U heel Europa in een klein land zoals Georgië is, hier kunt vinden.
7 Dat in Georgië de eerste wijn ooit werd geproduceerd.
8 Dat Georgië geschikt is voor zowel zomer en wintervakanties en het hele jaar door.
9 Dat U in Georgië kunt ontdekken, beleven, genieten en nog veel meer met hun zeer gastvrije bevolking en dat de toerist gezien wordt als een geschenk van GOD.
Naar dit land ben ik dus weer onderweg. Het wordt voor mij inmiddels de 6 e maal dat ik hier geweest ben.
Na een vlucht van circa 4,5 uur komen we aan op het nieuwe vliegveld van Tbilisi. Alles ziet er gelikt uit, zeker wanneer men dat vergelijkt met het oude vliegveld waar ik reeds 5 x ben op geland. Tegenover het vliegveld ligt, ook nieuw aangelegd, het moderne treinstation. De trein brengt je in luttele minuten van het vliegveld naar Tbilisi. In de stationshal is een modern winkelcentrum. Wat is er veel veranderd sinds ik voor de laatste maal in Georgië (november 2003) geweest ben. Er is en er wordt keihard gewerkt aan de infrastructuur. Oude gebouwen zijn kleurrijk geworden en opgeknapt. Georgië moet ook het vakantieland worden voor Westerse toeristen. De toeristen die hier komen zijn voornamelijk uit Estland, Letland, Litouwen, Duitsland, Engeland, Amerika, uit Israël en anderen bezoekers zoals uit Nederland.
De zon schijnt uitbundig en het is lekker warm.
Mako (haar officiële naam is Manana) komt ons ophalen, ze werkt voor het Ministerie van Economische Ontwikkeling, afdeling Toerisme. Ze heeft de taak ons verder, gedurende ons verblijf, te gaan assisteren en helpen.
De werkzaamheden bij de paspoortcontrole, die vroeger nog wel eens stroef liepen, zijn gemoderniseerd en gecomputeriseerd, welke de afhandeling gemakkelijker en sneller maakt. Mako vangt ons op en direct daarna worden we naar de Mercedes gebracht waar onze, overigens keurige, chauffeur ons ook verwelkomt.
We worden naar het eenvoudige hotel Europa gebracht, dat ergens wat verder weg in een buitenwijk van de miljoenen stad is gelegen. Overal rijden gele bussen. Velen daarvan zijn een paar jaar geleden al geschonken door de Nederlandse firma’s Connexxion en de HTM. Ook rijden er kleinere gele bussen rond, echter die zijn zelf aangeschaft. Niet ver van ons hotel ligt een bus opstapplaats.
Het hotel is oubollig, die op internet veel aan service aanbiedt, echter dat niet echt levert. De kamers zijn ouderwets ingericht, sommige hebben een zitbad en anderen een jacuzzi. Maar wat geeft het, de kamers zijn schoon, de lakens en handdoeken worden elke dag verschoont, het ontbijt is simpel, echter ik klaag niet over het eten in Georgië. De middagmaaltijden zijn meer dan uitbundig en het diner overtreft dat.
Wij slapen dus (dit in verband met de kosten) in dit eenvoudige hotel, echter er zijn ook meerdere zeer moderne 4 en 5 sterren hotel in Tbilisi. Georgië heeft veel te bieden aan investeerders en zakenmensen. Er worden nieuwe, zeer moderne flats en huizen, gebouwd en te koop aangeboden, voor elk wat wils. Er staan voor 2008 en 2009 enkele nieuwe 5 sterrenhotel te bouwen in de planning. En zo ontwikkeld Georgië zich in een razend snel tempo.
Alles wordt er aangedaan om het toerisme op een hoog plan te brengen en wij helpen hun hiermee.
Het verwonderd me, dat er zo vele moderne auto’s rondrijden, de oudjes zijn bijna helemaal uit het straatbeeld verdwenen. In het binnenland zal je de oudjes nog wel eens aantreffen. Georgië is hard van plan, en men werkt er keihard aan, om een modern land te worden.
In - en buiten de stad worden vele - nieuwe (hoge en lage ) gebouwen opgeleverd en nieuwe gebouwd. De stad is aan het groeien in kwantiteit als is kwaliteit. Het oude centrum wordt behouden en opgeknapt.
Om 20.00 uur worden we door het Ministerie van Toerisme van ons hotel afgehaald voor een Georgische diner. Een heel smakelijk diner. Bij de ingang van het restaurant worden we verzocht even te wachten,. Het is verkiezingsdag in Georgië en daardoor is het heel erg druk in de vele restaurants zowel in en buiten de stad. Het lijkt er op dat uit eten gaan een nationaal gebruik is. Na enige tijd wachten krijgen we een tafel bij het raam met uitzicht op de straat. Er worden vele spijzen besteld en je denkt, dat kan ik niet allemaal opeten. Dat er veel spijzen worden besteld betekend dan ook niet dat jij dat allemaal zelf en alleen moet opeten. De bestelling is voor alle tafelgenoten en die prikken allemaal vanaf de vele schalen en schaaltjes , lekker hun eigen vorkje mee. Typisch voor het uit eten is, dat men hiervoor ruim de tijd neemt en daarbij ook zeer lekkere wijnen bij drinkt.
Gedurende het diner krijgen we informatie hoe ons verblijf er uit gaat zien en over het seminar toerisme dat wij gaan geven gedacht wordt.
Gedurende ons seminar toerisme, dat later gedurende ons bezoek is, komen vertegenwoordigers van de tour operators, mensen van het Ministerie van Toerisme, studenten van diverse universiteiten die te maken hebben met toerisme, etc.
Rond 22.00 uur zijn we weer terug in ons hotel. Het is nu nog te vroeg om naar onze kamers en naar bed te gaan. Buiten is het nog aangenaam warm en we besluiten om nog even op het terras te gaan zitten. Plotseling krijg ik nog, zomaar uit het niets komend, bezoek van een kennis (Irina) , die ik inmiddels meer dan 6 jaar geleden ontmoet heb in Georgië. We kletsen heel wat af en voordat we in de gaten hebben is het 00.00 uur en dus tijd om te gaan slapen.
Dinsdag 22/5/08.
Al rond 05.00 uur in de ochtend is het al licht en omdat ik geen overgordijnen in mijn kamer heb die ik kan sluiten, zodat het wat donkerder is in mijn kamer, is het ook licht in mijn kamer. Ik heb geen zin om op te staan en blijf tot half acht liggen. Ik neem een bad en daarna daal af naar het restaurant van het hotel. In het restaurant is het nog donker, ik ga weer terug naar mijn kamer en zie dat achter de receptie de receptionist op een leren bank ligt te slapen. Die heeft zeker nachtdienst gehad. Om 8 uur probeer ik het nog weer een keer om te kijken of inmiddels het restaurant geopend is en ik heb geluk, er is iemand aanwezig. Ze wijst er vriendelijk op dat het ontbijt pas vanaf 09.00 uur wordt neergezet dat in plaats van het door Mako opgegeven tijd van acht uur. Wij blijven in het restaurant, we gaan zitten en langzaam maar zeker wordt er stuk voor stuk ons een ontbijt gemaakt en rond 09,15 uur zijn we klaar met ons ontbijt. Onze reisleidster Eliza, die ik ken van een vorige reis in Georgië en mij derhalve enthousiast mij kust ter begroeting, staat samen met onze geweldige chauffeur reeds vanaf precies 09.00 uur voor ons klaar. Vandaag gaan we een rit van ongeveer 300 kilometer maken over de militaire highway tot aan de Russische grens ( 7 kilometer voor deze grens kunnen we niet verder) over de hoogste sneeuwzekere bergen van Europa, de Caucasus.
Wij rijden Tbilisi uit en zijn dus onderweg. Na ongeveer 50 kilometer uit de stad gereden te hebben over goede 2 baanswegen, langzaam aan stijgende wegen en prachtige uitzichten, geiten, koeien en schapen op de wegen die in grote getallen onderweg zijn naar over de bergen sappige en grazige weiden, komen we bij het Ananure fort aan . Dit fort is gelegen op een soort van kleine landtong direct aan het mooie groene water van een stuwmeer. In dit fort zijn verschillende kerken en kerkjes. De grootste kerk is te bezichtigen. Helaas moesten wij ook constateren en horen, dat toen Georgië onder Russische invloed stond, dat toen simpelweg de kostbare fresco’s, door middel van witkalk overgeverfd zijn. De oorspronkelijke iconen zijn ook niet meer aanwezig en deze zijn nagemaakt en een paar hangen weer in deze kerk.
De zon schijnt uitbundig, het is warm, je kunt je beter insmeren met zonnecrème om niet te verbranden. Buiten het fort zitten een paar oude dametjes veelkleurige sokken te breien met het doel om deze aan de toeristen te verkopen. Ook verkopen ze ondermeer namaak icoontjes, fruit, snoep en wat er nog meer te vinden is in hun stalletjes. Na wat rond gelopen hebben, vraagt David, onze chauffeur , of we weer willen instappen om verder te rijden. Hij en Eliza willen ons nog veel meer laten zien van hun mooie land met zijn vriendelijke en open bevolking.
We bevinden zich op de zogenaamd - militaire highway - een verbindingsweg die hoog over de Caucasus bergen verbinding geeft tussen Georgië en Rusland en andere landen. Het is een tweebaansweg die vroeger zwaar bereden werd en nu (eindelijk) rustig is geworden. Met de auto kan men dus niet via deze weg (op dit moment mei 2008) naar Rusland rijden. Per vliegtuig rechtstreeks van Georgië naar Rusland is geen probleem.
We hebben nog heel veel kilometers en ontdekkingen voor de boeg, tot nu toe zijn de wegen goed te berijden. Soms moet de chauffeur stevig op de rem gaan staan. Een koppel koeien ligt dan gezapig op het warme wegdek te herkauwen., ook deze zijn in afwachting van hun 120 kilometer lange wandeling naar Kazbeki, waar de koeien de zomer gaan doorbrengen. Wanneer de herder, zijn Kazbeekse herdershonden en de koeien zijn uitgerust, gaat de groep weer verder de bergen in, door de sneeuw , richting grazige weiden.
Ook wij gaan verder, we rijden door een schitterend groen berglandschap die meer op een palet lijkt aan geschakeerde veelkleurig groene bergen. Hier en daar wat huisjes die aangeplakt liggen tegen de wanden van de bergen. Via heel veel haarspeldbochten en nog mooier wordende uitzichten komen we uiteindelijk in het sneeuwzekere wintersportgebied van Gudauri aan. Voordat we van de witte sneeuw mogen genieten, krijgen we een voortreffelijk lunch uitgeserveerd in 1 van de vele kleine hotelletjes . Deze lunch smaakt ons meer dan voortreffelijk. We nemen afscheid van het personeel van dit hotel, stappen weer in de auto om verder te gaan. Tot in juni ligt hier vaak nog sneeuw en dus hebben we nog dikke lagen sneeuw op deze hoogte in het vooruitzicht, Gudauri is vanaf einde oktober tot eind april sneeuwzeker en de wintersportplaats voor vele nationaliteiten.
We laten Gudauri, waar inmiddels ook veel in geïnvesteerd wordt, achter ons liggen en de auto brengt ons verder omhoog naar de sneeuw. Het hoogste te bereiden punt op deze berg is bijna 3200 meter hoogte. De piek van deze Caucasus bergen ligt iets hoger dan 5600 meter. Er is veel sneeuw, lekker zonnetje, weinig wind. Ik besluit uit de auto te stappen en een wandelingetje in de sneeuw te gaan maken. Ik sta in de sneeuw in mijn poloshirt, het is helemaal niet koud, althans zo voelt het aan.
Het is rustig op de weg. Tor circa 2 jaar geleden reden hier vele zware vrachtwagens zuchtend en steunend over deze bergkam die Georgië verbindt met de Russische grens.
Wij vervolgen onze weg verder, de weg is kapot, deels is dat toen gebeurd door het zware vrachtverkeer, deels omdat de reparaties aan deze weg alleen in de maanden juli en augustus kunnen plaatsvinden, pas dan is de vorst tijdelijk uit de grond. Na de reparatie is de weg weer goed te berijden, echter snel valt op deze hoogte de vorst weer in en heeft weer zijn negatieve effecten op het pas gerepareerde wegdek.
Langzaam aan verdwijnen de sneeuwwallen en rijden we het dal tegemoet. Ook hier weer gigantische schapenkuddes die naar Kazbeki onderweg zijn. We moeten weer stoppen op deze smalle bergweg om deze kuddes voor te laten. De Georgiërs vertellen mij dat wij de - klok - hebben en zei de - tijd -, en dat is waar.
Hoe dichter we bij het dal komen, hoe stukken beter de weg is, de vorst heeft hier geen invloed op de weg. Na aangekomen te zijn in zonnig Kazbeki rijden we door naar het centrum van het plaatsje, waar vroeger kooplieden veel verdienden aan de passerende vrachtauto’s richting Rusland. Op eenzame hoogte ligt het Gergeti Trinity kerkje in de bergen op ons te wachten. We wandelen eerst nog wat rond in het dorpje waar de randen van het dorpje omringd worden door de vele besneeuwde bergen, een geweldig vreedzaam plaatsje is het hier. Er staan vele standhouders in de straat te wachten op de vele klanten van weleer, de vrachtwagens die de grens van Rusland gaan oversteken.
We besluiten richting Russische grens te rijden, daar moet en heel smalle pas zijn die uitzonderlijk mooi moet zijn. Vroeger reden de vrachtwagens door de nauwe bergspelonken, nu zijn wij er alleen. Onderweg liggen er twee circa 10 centimeter dikke pijpleiding over de rivier. Beiden zijn de gaspijpleiding die onder meer vanuit Rusland via Georgië naar en Georgië en andere landen lopen.
Ik weet van mijn bekenden dat er op circa 400 meter van de Russische grens een Georgisch Orthodox Klooster is gelegen. In dit klooster wonen enkele monniken die ik van voorheen kende. Toch moeten we de poging afbreken, er is verder geen berijdbare weg meer naar het Klooster. We keren om en rijden dezelfde weg terug alwaar we vandaan zijn gekomen.
Op ongeveer 20 kilometer voor Tbilisi ligt de plaats MTSKHETA. Ik was hier eerder en bezocht hier het nonnenklooster (erg apart dit als man te doen), het oude centrum met zijn grote kathedraal, etc.
Wat me al een tijdje is opgevallen is dat nu alle verkeersborden, die vroeger in zowel het Georgisch als het Russisch werden beschreven, nu alleen in de Georgische - en in de Latijnse taal opschriften worden gepresenteerd. Voor ons is dat wel heel makkelijk geworden. Je kunt nu eenvoudiger de weg door het land vinden.
We draaien MTSKHETA in en zien vele vernieuwen, nieuwe - en opgeknapte gebouwen, nieuw geverfde huizen. Dat was 3 tot 6 jaar geleden nog niet. Het plaatsje wordt hierdoor super interessant om te zien. Wij rijden langs de spoorlijn en na enige kilometers gereden hebben, passeren we een antiek Romeins badhuis, althans de ruines hiervan. Vlak daarbij is het restaurant die we hebben uitgezocht om te gaan dineren. Op de drukke parkeerplaats staan heel veel auto’s. Dit unieke restaurant is gelegen aan - en boven een watervalletje. Boven de waterval hangen aparte zitgroepen, gebouwd om hier zeer apart te gaan uit eten. Het is een fantastische plek en het eten smaakt als vanouds en dat is zeer goed. Rond de tafeltjes, die in hutten zijn geplaatst, klettert de waterval zich een weg naar beneden de rivier in. De zon schijnt door het bladerdak heen. Wij genieten van ons diner terwijl gezellige Georgische muziek alom klinkt ter opvrolijking van een verjaardag. Later dan verwacht rijden we terug naar ons hotel.
Vrijdag 23 mei 2008.
Vanochtend is er om 08.00 uur ons eenvoudige ontbijt Thee of oploskoffie, twee droge boterhammen met boter en jam, een ei of omelet, yoghurt, en als je er naar vraagt zelfs een glas melk. Eliza en Alexander staan precies om 09.00 uur voor ons klaar om nog meer veel moois van hun land te laten zien. Zodra we Tbilisi hebben verlaten rijden we over een pas juist gereedgekomen moderne 4 baansautoweg, richting Gori. De wegen zijn tot een bepaald punt nieuw en dus perfect, er wordt keihard gewerkt aan de verbetering van de infrastructuur.
Er wordt doorgereden, maar omdat er overal, goed zichtbaar, politie rondrijdt, houdt men zich meestal aan de snelheid. Op een gegeven moment is de nieuwe weg ten einde, er wordt verder gewerkt aan meer nieuwe autobanen, maar voor ons wordt het weer rijden op 2 baanswegen die geasfalteerd zijn. Wij rijden afwisselend door een heuvelland en ver weg kan je nog steeds de besneeuwde bergtoppen van de hoge Caucasus zien. Na circa 60 kilometer gereden te hebben komen we de stad Gori aan alwaar ik eerder geweest ben. Toen was de stad vol met oude zogenaamde Chroetsjof flats (slechte kwaliteit en eentonig van opzet), nu zijn die gebouwen in diverse kleuren geverfd en zijn de balkonnen van vrolijke kleuren voorzien. Gori is de plaats waar het enige Russische stijl museum nog te vinden is. Gori is de stad waar Stalin zijn geboortehuis en zijn trein te vinden zijn. Ik had het al eens eerder gezien.
Iets verder staat zijn standbeeld en veel interessanter voor mij het machtig fort die op een heuvel staat, met daarom heen talloze Georgische vlaggen.
Wij zijn op weg naar de grottenstad UPLISTSTIKH, gelegen op zo’n 10 kilometer buiten Gori. Door kleine dorpen rijden we langs de rivier aan de ene kant en andere kant ligt het spoor. We zien dat de verschillende dorpjes andere kleuren deuren en schuttingen hebben. In het ene dorpje is dat geel, in een andere blauw, weer in een ander dorpjes is het een combinatie tussen verschillende kleuren. Een leuk en verfrissend gezicht. Nadat we diverse dorpjes achter ons hebben gelaten steken we met de auto een zeer smalle brug over en komen uiteindelijk in de grottenstad aan. In de zachte rotsen hebben hier circa 20.000 mensen geleefd en gewoond. Deze nederzetting is gebouwd vanaf de 17 e eeuw voor Christus en later steeds aangepast. In deze holen, door mensenhanden gemaakt, waren bakkerijen, wijnverwerking en opslag, groenopslag, een apotheek, 2 theaters en een Koningshof, compleet met zetel die ook uitgehouwen is in steen. Helaas komen er tot nu weinig toeristen, slecht schoolreisjes en kleine groepen aan toeristen, komen hier op bezoek. Dus indien u het nog in zijn oorspronkelijke setting wil zien, zonder dat het platgetreden wordt door grote groepen van bezoekers, zou U er nu heen moeten gaan. Van tijd tot tijd worden hier oude spelen en festivals gehouden. Dat moet een feest voor het oog en de oren zijn.
Na een tijdje rondgewandeld te hebben (dus goede wandelschoenen meenemen), verlaten we deze Grottenstad via een geheime tunnel die pas onlangs gevonden is. Wie weet is er nog veel meer te vinden. De toekomst zal het leren.
Wij rijden terug richting Gori. Iets buiten Gori is een geweldig houten restaurant met de naam Venice, die grotendeels van hout is gemaakt en boven een kristalheldere vijver lijkt te hangen. Weer is de lunch meer dan smakelijk een weer zeer uitgebreid. Er wordt de tijd genomen hiervoor. Het lijkt er op dat Georgiërs overal de tijd voor nemen. Eigenlijk zouden we moeten opschieten want we hebben best nog wel heel wat kilometers voor de wielen. Ons einddoel voor vandaag is de spa stad Borjomi alwaar uit bronnen geneeskrachtig - en warm ijzerhoudend water uit de grond komt, die door vele mensen als geneeskrachtig wordt ervaren.
De zon schijnt weer uitbundig. De begroeiing in de velden en langs de wegen is Mediterraan en ik moet me regelmatig insmeren tegen zonnebrand. We rijden over de grote weg die snel te berijden is en slaan op een zeker moment af richting Borjomi. Het wordt nu weer wat bergachtig, echter de bergen zijn niet zo hoog als de Hoge Caucasus bergen. We rijden door een kleurrijke natuur voorzien van allerlei kleurenschakeringen. Borjomi is voor praktisch alle Georgiërs een begrip. Zoals wij Spa water hebben, kennen de Georgiërs (en andere landen) Borjomi als leverancier van flessen water. We komen in Borjomi aan. In de straten langs de snel stromende rivier, staan allerlei verkoop stalletjes opgesteld waar men ondermeer lege - en doorzichtige 5 liter watercontainers kan kopen. Menigeen doen dat dan ook en vult men de containers met geneeskrachtig water. Borjomi doet me denken aan het Tsjechische Karlovivari, maar dan een stuk rustiger. Het grootste verschil tussen de ene en de andere plaats is dat Borjomi in een subtropisch klimaat is gelegen en dat kan je van die andere plaats niet zeggen. Borjomi kent meer dan interessante en veel kleurige gebouwen. In de diverse parken staan overal bankjes waarop ondermeer oude mensen gezellig zitten te keuvelen, te kaarten, te eten en te drinken en vooral te genieten. Borjomi is een aanrader, U moet het echt gezien hebben om er over mee te kunnen praten. Het is weer diner tijd. We eten in een houten restaurant die zijdelings over een snelstromende rivier is gebouwd. Het eten is weer heerlijk en zeer uitgebreid. U zult in Georgië beslist niet omkomen van de honger en de dorst en dat voor een wel heel schappelijk prijs.
We vertrekken om 19.00 uur uit Borjomi. Na een tijdje rijden we een stadje binnen waar men houten meubelen (bedden) en hangmatten maakt en langs de weg verkoopt. Voor de prijs hoeft u het niet te laten om zo’n veelkleurige hangmat te kopen. Rond 22.00 uur komen we weer bij ons hotel aan. Het was het dagje wel met veel ervaringen en met, ook voor mij, veel nieuwe dingen die ik voorheen nooit gezien had.
　
Zaterdag 24/05/2008 - regio KAGETHI deel 2.
In mijn tweede verslag van deze reis gaan we verder in het land in.
Ik hoop dat ik U veel leesplezier gegeven heb.
Met vriendelijke groet
Fred Vorstenbosch